Et dape Pragensi fruitur potuque sacerdos,
et quaeuis „Venias, Petre!“ taberna uocat.
Fundere caupones lacrimas mirabitur hospes,
cum se Vindobonam dixerit ire Petrus.
Vltimus huic dabitur tunc cantharus, ultima iura,
ultima anas bene olens, ultima crura suis.
„Petre, mane! Quid erit posthac tibi, Petre, ciborum?
Visne perire, miser, me pereunte simul?”
Sic lacrimaturos caupones nouimus omnes,
unus deinde sua sponte duoue cadent.
De Caroli firmo se ponte potentis in amnem
caupo proiciet, corpus ut unda uoret.