Horati carmina Theodisce reddere haud facile esse nemo fere est, qui neget, eo magis, si metra antiqua in verbis reddendis volumus tenere.
quapropter id mihi proposui, ut nonnulla carmina Horatiana in Theodiscum verterem metris antiquis scilicet servatis. A vobis peto, spectatissimi sodales, ut, quidquid parum bene expresserim, aperte dicatis vel reprehendatis, ut auxilio vestro interpretatio quam perfectissima fiat.
incipio a carmine 1, 34:
Parcus deorum cultor et infrequens,
insanientis dum sapientiae
consultus erro, nunc retrorsum
vela dare atque iterare cursus
cogor relictos: namque Diespiter 5
igni corusco nubila dividens
plerumque, per purum tonantis
egit equos volucremque currum,
quo bruta tellus et vaga flumina,
quo Styx et invisi horrida Taenari 10
sedes Atlanteusque finis
concutitur. Valet ima summis
mutare et insignem attenuat deus,
obscura promens; hinc apicem rapax
Fortuna cum stridore acuto
sustulit, hic posuisse gaudet.
Die Götter ehrt’ ich spärlich und selten nur,
verfallen war ich irrender Lehre Wahn.
Nun muss zurück ich segeln, wieder
jenen verlassenen Pfaden folgen.
Denn Jupiter, mit feurigem Blitz zumeist
die Wolken teilend, lenkte die Rosse nun,
die donnernden, und seinen Wagen
eiligen Flugs durch den klaren Himmel.
Da bebt die Erde, unsteter Flüsse Lauf,
die Styx, des Hades schauriger Schreckensort,
des Atlas Grenze wird erschüttert.
Höchstes mit Niedrigstem zu vertauschen
vermag der Gott. Er mindert des Mächt’gen Glanz,
und holt ans Licht, was früher im Dunkeln lag.
Fortuna raubt mit lautem Tosen
diesem die Macht, gibt sie freudig jenem.