Pl. Ap. 31a Τοιοῦτος οὖν ἄλλος οὐ ῥᾳδίως ὑμῖν γενήσεται, ὦ ἄνδρες, ἀλλ᾽ ἐὰν ἐμοὶ πείθησθε, φείσεσθέ μου· ὑμεῖς δ᾽ ἴσως τάχ᾽ ἂν ἀχθόμενοι, ὥσπερ οἱ νυστάζοντες ἐγειρόμενοι, κρούσαντες ἄν με, πειθόμενοι Ἀνύτῳ, ῥᾳδίως ἂν ἀποκτείναιτε, εἶτα τὸν λοιπὸν βίον καθεύδοντες διατελοῖτε ἄν, εἰ μή τινα ἄλλον ὁ θεὸς ὑμῖν ἐπιπέμψειεν κηδόμενος ὑμῶν. Ὅτι δ᾽ ἐγὼ τυγχάνω ὢν τοιοῦτος οἷος ὑπὸ τοῦ θεοῦ τῇ πόλει δεδόσθαι, ἐνθένδε (Pl. Ap. 31b) ἂν κατανοήσαιτε·
Ein anderer, der von solcher Art ist, wird nicht einfach so auftauchen, ihr Männer, sondern wenn ihr auf mich hören solltet (Eventualis), dann werdet ihr mich verschonen. Vielleicht dürftet ihr euch aber wohl alsbald ärgern wie die Schlummernden, wenn sie aufgeweckt werden, und dürftet mich dann wohl stoßen/schlagen und, dem Anytos folgend, töten/hinrichten. Dann dürftet ihr aber den Rest eueres Lebens schlafend verbringen, wenn euch nicht der Gott, der sich Sorgen macht um euch, irgendeinen anderen auf den Hals schicken sollte. Dass ich aber zufällig ein solcher bin, der von dem Gott der Stadt gegeben wurde, dürftet ihr wohl hieraus entnehmen: